Temat: Instalacja systemu Windows 7
Windows 7 jest dostępny w sześciu różnych wersjach:
- Windows 7 Starter — jest to najbardziej podstawowa wersja systemu Windows 7 do instalowania na komputerach, które w minimalnym stopniu mogą współpracować z najnowszym systemem.
- Windows 7 Home Basic — wersja systemu , która jest dostarczana wraz ze sprzętem przez partnerów OEM. Zawiera dodatkowo Windows Mobility Center, które daje możliwość połączeń sieciowych typu ad hoc z urządzeniami przenośnymi. Umożliwia udostępnianie połączenia internetowego innym komputerom w sieci i zawiera bogatszy interfejs graficzny.
- Windows 7 Home Premium — wersja przeznaczona dla użytkowników domowych (do samodzielnej instalacji). Pozwala dołączyć do grupy domowej oraz tworzyć takie grupy. Zawiera część funkcji multimedialnych dostępnych w różnych wersjach, m.in. Media Center, i bardziej rozbudowaną obsługę plików multimedialnych.
- Windows 7 Professional — wersja kierowana do bardziej wymagających użytkowników, małych firm. Pozwala dołączyć do domeny, obsługuje szyfrowanie EFS, pliki offline, zaawansowane opcje kopii zapasowej — jedne z ważniejszych funkcji przeznaczonych do pracy w sieci.
- Windows 7 Enterprise — wersja sprzedawana dużym firmom. Do nabycia jedynie poprzez kanał Microsoft Volume Licensing.
- Windows 7 Ultimate — wersja o możliwościach Enterprise, jednak dostępna w kanałach konsumenckich (nie wymaga Volume Licensing).
System Windows 7, jak każdy inny, do pracy wymaga określonych zasobów sprzętowych podawanych przez producenta oprogramowania. Producent określa wymagania minimalne, których niespełnienie powoduje przerwanie pracy instalatora systemu. Spełnienie wymagań minimalnych gwarantuje, że system będzie mógł się uruchomić. Do wygodnej i komfortowej pracy wymagania są jednak na ogół znacznie wyższe. Są to tzw. wymagania zalecane. Sprzęt może mieć gorsze parametry, ale zapewne spowoduje to niską wydajność systemu. Podczas instalacji będą się pojawiać ostrzeżenia, jednak będzie ona kontynuowana. Wymagania minimalne systemu Windows 7:
- Procesor – 1 GHz x86 lub 06-64 (32-bit lub 64-bit);
- Pamięć RAM – 1 GB (32-bit) / 2 GB (64-bit);
- Karta graficzna – DirectX 9.0, WDDM 1.0 lub lepszy;
- Pamięć VRAM – 128 MB;
- Ilość wolnego miejsca na twardym dysku – 16 GB (32-bit) / 20 GB (64-bit).
Dodatkowe wymagania związane ze specyficznymi funkcjami:
- połączenie internetowe;
- odtwarzanie wideo może wymagać dodatkowej pamięci lub bardziej zaawansowanej karty graficznej;
- pewne funkcje Windows Media Center wymagają tunera TV lub innego dodatkowego sprzętu;
- Windows Touch wymaga specjalnego sprzętu;
- korzystanie z grupy domowej wymaga innych komponentów w sieci z systemem Windows 7.
Komputery mogą być zbudowane z podzespołów pochodzących od różnych producentów. Producent Windows bada podzespoły różnych firm pod kątem ich zgodności z systemem operacyjnym i wyniki tych badań publikuje jako listy zgodności sprzętu HCL (Hardware Compatibility List) — listy urządzeń, które pomyślnie przeszły testy zgodności sprzętowej. Takie urządzenia są oznaczane specjalnym znakiem gwarantującym spełnienie wymagań. Jeżeli posiadane urządzenia nie znajdują się na liście HCL, instalacja systemu może być przeprowadzona pomyślnie, ale firma Microsoft nie gwarantuje poprawnego działania systemu i tych urządzeń.
Zarządzanie partycjami i dyskami w środowisku Windows
Do przechowywania danych przeznaczony jest dysk twardy. Mogą być na nim zainstalowane różne systemy operacyjne i różne systemy plików. Każdy z nich ma swoje specyficzne właściwości i aby umożliwić ich współistnienie, należy każdemu przydzielić odpowiedni obszar zwany partycją.
Każda partycja stanowi odrębną część, tak jakby była osobnym dyskiem. Podział na partycje stosuje się najczęściej w sytuacji, gdy użytkownik chce mieć kilka systemów operacyjnych na jednym dysku. Partycja to obszar dysku, na którym utworzono oddzielny system plików. Można to porównać do ogromnego pola, na którym są wytyczone poszczególne działki. W komputerze może być zainstalowany jeden dysk fizyczny, na którym utworzono kilka dysków logicznych. W systemach Windows są one oznaczone literami alfabetu od C do Z.
Na dysku może istnieć:
- tylko jedna partycja obejmująca całą dostępną objętość dysku lub maksymalnie cztery partycje;
- od jednej do trzech partycji podstawowych (primary) plus jedna partycja rozszerzona (extended);
- cztery partycje podstawowe.
Partycja podstawowa – część dysku, która z poziomu systemu operacyjnego jest widziana jako osobny dysk twardy. Niektóre systemy mogą być uruchamiane tylko z partycji podstawowej.
Partycja rozszerzona – część dysku, która nie jest widziana przez system operacyjny jako osobny dysk. Na tej partycji tworzy się tak zwane dyski logiczne, widziane przez system pod oznaczeniami literowymi. Na partycji rozszerzonej można umieścić maksymalnie 32 dyski logiczne.
Jeżeli na partycji zainstalowany jest system operacyjny, to taka partycja jest nazywana partycją systemową. W systemie Windows 7 do przechowywania danych wykorzystywane są woluminy. Wolumin prosty to wydzielona część dysku fizycznego odpowiadająca partycji ze starszych wersji systemu.
W nowoczesnych płytach głównych działających w standardzie UEFI i dyskach zgodnych ze standardem GPT zwiększono liczbę dopuszczalnych partycji na dysku do 128. W tym przypadku wszystkie tworzone partycje mogą być podstawowe.